αχώρετος

-η, -ο (AM ἀχώρητος, -ον) [χωρώ]

1. εκείνος που δεν χωράει κάπου («κόσμος πολύς αχώρετος») ή δεν μπορεί να χωρέσει πουθενά, άπειρος («ὁ ἀχώρητος παντὶ πῶς ἐχωρήθη ἐν γαστρί;» για την ενσάρκωση του Χριστού)

2. αυτός τον οποίο δεν χωράει ανθρώπινος νους, ανεξιχνίαστος («αχώρετο στον νου», «ἀχώρητος τοῑς σοφοῑς ἡ τοῡ Θεοῡ ἀποκάλυψις»)

αρχ.-μσν.

1. όποιος δεν μπορεί να χωρέσει, να περικλείσει κάτι

2. αυτός που δεν μπορεί να συλλάβει, να κατανοήσει κάτι.